Let life have it’s way with you…
Namasté lieveling,
‘Wat? Post jij nou een blog op een woensdag in plaats van op een vrijdag???’. Yep, dat doe ik inderdaad. Niets is heerlijker dan afwijken van een vast stramien. Lekker loslaten, lekker spelen. De verrassing is het grootst wanneer je ‘m uiteraard niet verwacht!
Ja, het was weer een hele tijd stil in Wij godinnen-land. En deze stilte had ik kei-hard nodig. Er is de afgelopen tijd zoveel veranderd in mijn leven en om heel eerlijk te zijn was ik mezelf even helemaal kwijt. Met het definitief aan de wilgen hangen van mijn uniform door afscheid te nemen van mijn vaste werkgever, waarvoor ik ruim 16 jaren gewerkt heb en bij wie ik een volwassen vrouw geworden ben, wist ik even niet meer wie ik was zonder alle maskers en het laklaagje van uiterlijke discipline. Ik was door drie jaar luchtvaartcollege door het spreekwoordelijke ringetje te halen. Serieus, ik ging door een identiteitscrisis van jewelste! Ik heb gepeinsd, gehuild en geschreeuwd. ‘Wat nu? Wat als ik spijt krijg? Heb ik nu spijt???’. Al gauw kwam ik erachter dat ik écht de juiste keuze gemaakt heb en de toekomst eigenlijk weer wagenwijd voor me open ligt. Ondanks het wegvallen van een bepaalde, veilig voelende zekerheid. Zekerheid stremde mij en zorgde ook voor angst. En onwijs veel frustratie omdat ik op een gegeven moment niet meer was wie ik eigenlijk graag wilde zijn. Anyhow, mijn weloverwogen keuze bracht ook hele oude, best traumatische, kindsstukken omhoog waar ik gedwongen nog een keer doorheen moest. Stukken als ‘wat als ik niet genoeg geld heb?’ en ‘wat als x, y en z niet werken?’. Ik kon dus niet anders dan weer helemaal terugkeren naar binnen.
Zorgde het voor stress? Ja. Zorgde het voor angst? Hell yes. Loslaten is niet zonder gevolgen en dat heb ik ook al geweten! Sinds het grote loslaten heb ik zelfs al kleine tegenslagen gehad die ik van tevoren niet heb zien aankomen en dat gaf me een heel naar gevoel. Ik denk dat ik niet losgelaten had als ik een en ander van tevoren geweten had. Mijn helderziendheid werkte even niet. Het universum heeft bepaalde visioenen geblokt om me een zetje te geven. De tegenslagen voelde als being f#cked by life in the butt. And I don’t like being f#cked in the butt! (Dat weet ik ook al van mezelf, I don’t play that). En als dat gebeurt hebt je twee keuzes; óf je vecht als een malle óf je geeft je over, ontspant je en berijdt die grote, woeste hengst met alles wat je in je hebt. Op een gegeven moment stopt ie vanzelf met rennen en spring je er opgelucht van af óf grijp je de teugels en zet je een nieuw parcours uit. Well, I rode that ferocious stallion like a true amazon.
The only way out is through…
Dus ik verzamelde alle moed en ging er doorheen. Toen ik het gevecht met mezelf (lees: mijn ego) opgaf ontstond er ruimte voor iets anders. Iets vertrouwds, net zo vertrouwd als je ademhaling en je hartslag. En daar was het dan; HET LEVEN. Er gebeuren wonderbaarlijke dingen wanneer je alles wat je niet meer dient loslaat. “Zekerheid”, status, imago, bezit, enzovoorts. Daarna blijft er maar een ding over; jezelf in je puurste en kwetsbaarste vorm. En dan… Dán word je je bewust van je innerlijke vlam, je eigen levensvuur. Je leunt ontspannen achterover en laat dingen z’n beloop. Je leeft en laat leven. Laat HET LEVEN ZELF met je vrijen en uiteindelijk je allergrootste minnaar zijn… Laat het bestaan je besluipen, bekruipen, bestijgen en beminnen. Beweeg vooral mee. Vanuit je core, vanuit je bekken en geef je over. Volledig. Creatie kan alleen ontstaan vanuit totale overgave. Let life have it’s passionate way with you. Laat HET LEVEN maar één, groot ORGASME zijn.
AHE.
Plant that seed, make it grow and let it blossom…
Vvolutie (Wij godinnen) 