Pity those who don’t feel anything at all ~ Sarah J. Maas
Namasté lieveling,
Man, life’s quite a ride! Er wordt ook wel eens gezegd dat je in het leven je eigen slingers moet ophangen. Dat je van elke dag een feestje moet maken. Maar wat als het leven even geen feestje is? Ja, zet die feestmuts maar weer af.
Zoals reeds bekend is, ben ik absoluut geen emotionele flatliner. Daar is niets mis mee. Sterker nog, het is zelfs heel gezond om al je emoties toe te laten. Je mag voelen wat je voelt. Het leven is een package deal en dus vrij inclusief. Emoties zijn wolkjes die komen… En weer gaan… Ik heb er al eerder in mijn blog Alle emoties mogen er zijn over geschreven. Heerlijk om de quote bovenaan deze blogpost opnieuw te gebruiken. Deze is en blijft van toepassing!
The only way out is through…
Een van de boeken die ik op het moment lees, want niet veel mensen weten dat ik een boekenwurm ben, is Omarm je emoties. Voor alle duidelijkheid; ik word niet gesponsord door de webshop of de schrijver zelf. Dit boek was gewoon een enorme eyeopener voor mij. Ik begrijp emoties en hun nut nu veel beter.
Emoties ontstaan als gedachten in je hersenen waarna ze sensaties (a.k.a. gevoelens) in je lichaam veroorzaken. De kunst zit ‘m in het observeren van deze gedachten en sensaties. En in het er allemaal te laten zijn. Soms is het nodig om na een moment van voelen in actie te komen. Bijvoorbeeld bij boosheid zou het kunnen zijn dat je je eigenlijk niet begrepen of gewaardeerd voelt. Of misschien zijn je persoonlijke grenzen (herhaaldelijk) overschreden. Emoties zijn daarom nuttige boodschappers. Ze kunnen je beste vriend zijn als je weet hoe je ze voor je kunt laten werken.
De afgelopen maanden zijn een emotionele rollercoaster voor me geweest. Het beëindigen van de relatie met de vader van mijn dochters vorig jaar heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt. Die beslissing is me niet in de koude kleren gaan zitten. Uit elkaar gaan bleek achteraf het makkelijkst; het afhandelen van de “scheiding” is a hell of a job omdat het papierwerk ontzettend veel tijd in beslag neemt. De emotionele chaos verspreidt zich als de kringen op het water na een plons van een kei. En ondertussen gaat het dagelijkse leven gewoon door.
Het verdriet en de verwarring van de meisjes verdienen ook aandacht. Hartverscheurend wanneer ze voor de zoveelste keer huilen omdat ze hun vader missen en dat ze niet begrijpen waarom papa en mama elkaar niet meer lief vinden. Mijn jongste heeft er mijns inziens het meest last van. Ze praat al redelijk goed, maar het verwoorden van wat ze voelt kan ze met haar twee en een half levensjaren nog niet. Gevolg: explosieve driftbuien. Meerdere keren op een dag. Dan kom je als alleenstaande ouder echt een paar handen tekort. Er is op zulke momenten gewoon niemand in de buurt om je bij te staan én af te lossen. Je moet jezelf (én je kind) door zulke episodes heen loodsen. En toen kwam op een gegeven moment ook nog Covid-19. Gevolg: 5/6 weken geen school en kinderopvang. Overweldiging ten top. Instant remedie tegen perfectionisme!
Ondanks dat ik, vooral tijdens de donkere wintermaanden, vaak verdriet heb gevoeld en regelmatig in traan ben geweest (op slechte dagen zelfs meerdere keren per dag), merk ik nu hoe snel ik een en ander voor mezelf met mijn ratio heb proberen te relativeren. “Viv, je hebt kindjes, je moet door, hup schouders eronder, je bent nog jong, je hebt nog een heel leven voor je!”. Ik heb mezelf zó hard gepusht dat ik drie weken geleden de spreekwoordelijke nota gepresenteerd kreeg. Een mega terugslag. Te veel en te lang gas gegeven. Geen brandstof en koelvloeistof meer. Door meerdere factoren volledig moegestreden. Ik kon ineens niet meer alle ballen in de lucht houden. De koek was op en ik kon niet anders meer dan me overgeven aan mijn oververmoeidheid. Ik schonk mezelf genade en boog eindelijk voor mezelf. Aho.
Het klinkt raar maar het is waar; wat een opluchting om te erkennen dat ik al lang vóór de breakup op vrij weinig reserves een marathon aan het rennen was. Dat het een lonely run met een constante stroom van stress was, maakt het helemaal niet zo gek dat mijn batterij nu gewoon leeg is. En ondanks dat ik wel dingen ondernam waar ik energie van krijg (bloggen, holistische massages aan vrouwen geven, afspreken met vrienden, spirituele activiteiten met bijbehorende ontwikkeling als gevolg, vliegen), zit er ergens ook nog een enorme lek wat gedicht moet worden. Dat verdomd hardnekkige perfectionisme helpt ook niet, hoor. Het vergt tijd, overgave, hulp van dierbaren en heel veel zelfliefde om weer op krachten te komen.
Ik voel louter respect en liefde voor mezelf. Schaamte kont niet meer in mijn woordenboek voor. I’m work in progress baby, just like anyone else. Ik vrees het proces niet, maar persoonlijke groei doet soms ontzettend pijn. Het heeft niet altijd de woorden LEUK en GEZELLIG als fundering. Maar wacht eens even. Zou het leven dan toch niet een feestje zijn? Omdat zowel Boris Blijheid en Leo Liefde als Agnes Angst, Bart Boos en Vera Verdriet als zeer gewaardeerde gasten van de partij zijn? If life’s a party, then everyone’s invited.
Plant that seed, make it grow and let it blossom…
