Through mud it rises.
Through water it emerges.
Through sunlight it blossoms.
~ unknown
Namasté lieveling,
Aan het begin van deze week heb ik 36 kaarsjes mogen uitblazen. Voor het eerst en tegelijkertijd ook voor het laatst, want elk levensjaar is uniek. Komt nooit meer terug. Hoe bijzonder, is het niet?
Voor velen voelt ouder worden als verraad, als de stille sluipmoordenaar die naar ze loert vanuit het duister. Hoe hoger het getal, hoe meer moeite men dan heeft met toegeven, of verraden, van diens kalenderleeftijd. Dit fenomeen komt rijkelijk bij vrouwen voor totdat ze het persoonlijke omslagpunt bereikt hebben en dan eindelijk besluiten HET getal als medaille dragen.
Een paar weken geleden had ik het nog met iemand over je ideale leeftijd. Ik gaf aan dat ik wel op 32 jaar had willen freezen. Waarom? Omdat ik rond die tijd het gevoel kreeg dat ik eindelijk echt serieus genomen werd. Dat ik voldoende levenservaring opgedaan had om in de grote volwassen wereld een mening te mogen propageren. Wel volgroeid minus beginnende tekenen van fysieke… Roofbouw.
Ik wil graag terugkomen op het “ideale” getal. Laat ik een correctie uitvoeren door het getal een paar jaartjes te verhogen. Op mijn 32ste zat ik nog redelijk aan het begin van mijn ontwikkelingsproces en bevond ik mij spreekwoordelijk nog diep onder water. Misschien zat ik zelf nog diep in het slijk der prille moederschap! Worteltjes zo dun als haartjes, nog zoekende naar de juiste voeding. Eenmaal voldoende voeding opgenomen kunnen wortels verder vertakken en dikker worden totdat er sprake is van een stevige verankering. Dat proces vergt (helaas) tijd.
Na een paar jaar van zeer intensieve persoonlijke ontwikkeling waarbij ik vaak genoeg ook het achterste van mijn tong heb moeten laten zien, durf ik volmondig te zeggen dat mijn knop boven water gekomen is. Sterker nog, ik voel dat ik eigenlijk nu pas begin te bloeien! Levensenergie stroomt nu optimaal doordat ik niet alleen goed verankerd ben maar ook mezelf voed met zonlicht in de vorm van een goed dieet, genoeg lichaamsbeweging, veel buitenlucht, fijne situaties en lieve mensen om me heen. Los van kleine dingetjes van alledag voel ik me helemaal senang. Ik denk dus dat ik NU zou willen freezen. Mijn kalenderleeftijd mag wat mij betreft blijven stilstaan op 36 jaar.
Ik zie wel dat ik ook fysiek ouder word. Dat de tand des tijds wat met mijn lijf doet. Steeds meer grijze haartjes, meer fijne lijntjes rondom mijn ogen en de afnemende elasticiteit van de huid op mijn lichaam. Alles is minder stevig, veert gewoon niet meer terug. Maar wat wil ik ook na twee voldragen zwangerschappen waarbij vooral de tweede keer sprake was van nog meer expansie. Het geeft niet. Ik heb het allemaal met liefde gedaan. Die “tijgerstrepen” heb ik echt verdiend!
Don’t complain about getting older. It’s a privilege denied to many ~ unkown
Klopt! Teveel mensen zullen nooit mijn leeftijd bereiken en daarom is ouder worden eigenlijk een hele eer. Niets om je al te druk over te maken. Iets om zonder angst aan te gaan. Zodat een ieder, als een mooie lotus, tot volle bloei kan komen en heel veel zonlicht mag vangen.
Plant that seed, make it grow and let it blossom…
